از زمان شاپور دوم ۳۷۹-۳۰۹م شهر بیشاپور هر چند دایر و آباد بود ولی بصورت یک مقر امپراتوری مورد استفاده واقع نشده است.
در اواخر دوره ساسانی با فتح اسلام بیشاپور بتدریج رونق خود را از دست داد، آثار و مدارک مسکونی قرون اولیه اسلامی که تاکنون کشف شده نشان می دهد که شهر چندان آباد نبود و رونقی نداشته است.
اما یکبار دیگر در اوایل قرن چهارم هجری با روی کار آمدن حکومت آل بویه بیشاپور دوباره مورد توجه قرار گرفته و تجدید حیات می یابد و تا اواخر قرن ششم هجری بصورت شهری زیبا و بارونق دایر بوده است و از آن پس بر طبق شواهد و آثاری که ضمن عملیات باستانشناسی بدست آمده شهر بیشاپور در اثر وقوع یک زلزله شدید ویران و متروک می گردد و بقایای اسکان محقری که پیدایش سکه های دوره اتابکان،صفویه،افشاریه و حتی زندیه دیده می شود بسیار ناچیز و غیر قابل ذکر است و هرگز شهر بصورتی که از اوایل قرن چهارم تا اواخر ششم دایر و مسکون بوده است دیده نمی شود تا اینکه در زمان قاجار در جبهه جنوب غربی ویرانه های این شهر روستای اسلام آباد(شعاع السلطنه)دایر و در حقیقت جانشین شهر اسلامی بیشاپور می شود .
ملک منصور میرزا(شعاع السلطنه)پسر دوم مظفرالدین شاه والی فارس در سالهای ۱۲۸۵-۱۲۷۹ش که نام روستای شاه سلطنه(اسلام آباد کنونی)کازرون از نام او گرفته شده است .
منبع: کتاب شهرهای ایران تالیف دکتر محمد یوسف کیانی چاپ اول تهران سال ۱۳۶۵ش